MMWEVDEV

Oftewel; Met Mijn Welgemeende Excuses Voor De Enorme Vertraging.

Op 30 december was ik teruggekomen van mijn trekking door de heuvels van Dhading. Weer terug in Kathmandu had ik 2 nachtjes in het guesthouse van het reisbureau geboekt, alleen was de warme kraan kapot. Dus hadden ze voor mij twee nachten in een luxe hotel in Thamel geboekt. Ook geen probleem uiteraard. We hebben nog wel een poosje zitten kletsen, en toen werd ik door Ilse (de Nederlandse) uitgenodigd om de volgende dag langs te komen om te helpen met oliebollen bakken. Dat proberen ze elk jaar, en daar kunnen ze de hulp van een Nederlander wel bij gebruiken. Dus was ik de volgende dag om 11 uur present om te gaan bakken. Tot een uur of 3 zijn we bezig geweest, en we hebben heerlijke oliebollen gebakken :)
De jaarwisselling heb ik in m'n eentje in m'n bed doorgebracht, want allereerst was ik hartsikke moe van het oliebollen bakken en ten tweede had ik geen zin om iets te ondernemen. En heb ik met Else afgesproken om samen naar Lumbini te gaan. Else had ik ontmoet via een reisgenootjes site, en in Pokhara hadden we al een keer afgesproken. Omdat het toen wel klikte hebben we toen besloten samen wat te reizen in Nepal, en misschien nog wel verder.

Op 1 januari moest ik het hotel uit op zoek naar iets nieuws (moest niet, maar het hotel was iets boven mijn budget), en toen ben ik verhuisd naar een goedkoper guesthouse. En toen? Tsja, toen was mn programma afgelopen, en was ik overgeleverd aan mijn eigen fantasie. ik heb eigenlijk gewoon een week lang gechilled, want ja, ik had niet echt veel zin om erg veel te ondernemen. Dus heb ik een beetje foto's geupload, geshopt en vooral heel veel niks gedaan. Maar na een paar dagen was ik dat wel beu, dus heb ik voor 7 januari een ticket naar Pokhara geboekt. Else was nog in Pokhara, en daar is het veel mooier en rustiger dan in Kathmandu, dus die keuze was wel snel gemaakt.

De busreis was weer feest. Deze keer zat ik naast een Chinese vrouw (denk ik. Maar het zou ook best een man kunnen zijn...) die steeds op m'n schouder in slaap viel. Ik kon schudden wat ik wilde, maar het hoofd bleef gewoon lekker op mijn schouder liggen.
Na de bus heb ik met een Zweedse die ik in de bus heb ontmoet een taxi genomen naar Lakeside, en daar hebben we samen een kamer in een hotel met uitzicht op het Fewameer geboekt. De rest van de dag hebben we een beetje in de tuin van de zon zitten genieten.

Op 8 januari verhuisde de Zweedse naar een andere kamer en was ik lekker in m'n eentje. 's Middags heb ik met Else afgesproken om onze verdere reis te bespreken. We besloten om op 10 januari te gaan paragliden (ja joh gewoon nog een keer, waarom niet?) en 11 januari samen naar Lumbini te gaan. De rest van de dag en de dag daarna heb ik een beetje als een tourist door Pokhara geslenterd. Het was wel leuk om even terug te zijn.
Op 10 januari was het om 9 uur 's ochtends weer aantreden geblazen, want we gingen weer van de berg af! Voor Else was het de eerste keer, en het was erg leuk om iemand anders zo zenuwachtig te zien. Deze keer had ik een andere piloot, een Nepalees, die er niet uitzag alsof hij het heel erg naar z'n zin had. Maar ik vond het wel heel leuk, en daar ging het uiteindelijk om. Na het paragliden zijn we gaan lunchen en daarna hebben we afgesproken voor het avondeten. We besloten naar een restaurant in Lakeside te gaan, en Else bestelde curry met rijst. Toen dat op tafel stond, kwamen er uit de rijst ineens drie mieren gekropen. Na grondige inspectie bleek dat er ook nog een paar dode broertjes in verstopt zaten. Nu heb ik wel wat vieze dingen gezien in Nepal, maar dat sloeg echt alles! Mijn eigen eten bleek gelukkig miervrij te zijn, en Else kreeg miervrije naan. Maar echt bah bah bah bah.

Op 11 januari vertrok onze bus naar Lumbini om 8 uur 's ochtends, dus waren wij lekker vroeg op. Deze keer hadden we lekker twee stoelen helemaal voorin, dus ook lekker veel beenruimte. En als klap op de vuurpijl kregen we ook nog een fles water!
De busrit duurde 9/10 uur, over allerlei smalle, kronkelige bergweggetjes. Halfverwege de rit was het weer feest. Een andere passagier was misselijk en wilde ruilen. Toen kwam ik ergens achterin te zitten, achter een of andere kerel die z'n stoel helemaal naar achter had gegooid zodat ik 0 beenruimte had, en weer naast een Chinees (of Koreaan ofzo, weet ik veel) die WEER op m'n schouder in slaap viel.

De bushalte in Lumbini was 10 keer niks. Er stond een handjevol locals een beetje glimlachend toe te kijken hoe wij allemaal met onze bagage liepen te hannesen, op een vies pleintje met een paar restaurantjes en souvenir stalletjes. En verder was er niks. We probeerden aan zo'n local te vragen waar we waren. Die keek ons heel verbaasd aan en zei Lumbini. Ja daar schoten we niet veel mee op. Uiteindelijk bleek er 1 straat te zijn waar een paar hotels zaten, en al gauw hadden we er een gevonden.

De volgende dag gingen we het park in. Er werden ons 100 riksja's aangeboden, want het zou ver lopen zijn. Maar na 5 minuutjes lopen stonden we al bij het eerste klooster. Die hebben we uiteraard goed bekeken. Daarachter lag de Maha Maya Devi tempel, de geboorteplaats van de Gautam Buddha. Je moest buiten je schoenen laten staan en door zo'n detectiepoortje. Eenmaal binnen had je de tempel zelf, en nog een grote tuin met bodhi bomen, een heilige vijver en nog wat offerplaatsen. Wij zijn eerst de tempel binnengelopen. Binnen waren overblijfselen van gebouwen van zo'n 2000 jaar, en op een van die ruines lag een grote steen, en daar is de buddha geboren. Om die steen was een afscherming gebouwd, en die lag echt helemaal vol met sjaaltjes en geld. Daar hebben we een poosje rondgelopen en toen zijn we de tuin ingegaan. Daar zat onder een bodhi boom een groep Aziaten (Chinezen? Koreanen?) te mediteren, en daar achter zat een rijtje monniken. Wij hebben flink wat tijd daar in die tuin doorgebracht, want het was een indrukwekkend geheel. De plek, de mensen, de geschiedenis, echt heel bijzonder. We hebben ook enorm gelachen. Wij liepen daar voorzichtig te doen (gedraag je, niet met je voeten naar heilige dingen wijzen, respecteer de religie etc etc), komt er ineens een monnik met een zonnebril en een dekselse camera naast ons staan, want die wilde met ons op de foto. Toen heb ik ook snel mn camera in de handen van de fotograaf geduwd, want ja, dat wil ik ook wel!
Op de terugweg kwamen we weer langs een klooster, en toen we dat van binnen wilden bekijken zat er een monnik. Hij bood ons van alles te drinken aan, maar dat durfden we niet aan te nemen. Ook vroeg hij of we iets van meditatie afwisten. Dat wel, met dank aan de nonnen in Bungamati. Dus hebben wij een minuut of 5 samen met een boeddhistische monnik zitten mediteren :)

De dag daarna hebben we een fiets gehuurd (ja dat kon daar, super leuk!) en zijn we verder het park ingegaan. Want wat bleek, en dat wisten wij eigenlijk niet, er is daar veel meer te bekijken dan alleen de Maya Devi tempel. Er is namelijk een enorm park met zo'n 25 kloosters. En op 12 januari hebben wij de westelijke zone bekeken. Daar zijn de meeste, volgens het bordje 17, maar ze zijn ook nog allemaal nieuwe aan het bouwen, dus het zouden er nog best wat meer kunnen zijn. Er waren er een hoop in ieder geval. En de ene is nog mooier dan de andere. Helaas mocht je niet overal foto's van maken, maar we hebben er toch heel wat geschoten. Toen het donker werd en we alle kloosters hadden gehad, zijn we terug gefietst naar het dorp.

De volgende dag hebben we weer fietsen gepakt en zijn we naar de andere kant van het park gegaan. Daar waren een stuk minder kloosters, maar niet per se minder mooi. Toen we een van die kloosters aan het bekijken waren raakten we aan de praat met een monnik, die in een ander klooster woont. Toen we daarheen gingen, kwamen we hem weer tegen en kregen we gewoon een privé rondleiding! Dat was echt heel erg gaaf. Aan het eind kregen we ook z'n visitekaartje nog, en we mogen 'm contacten als we nog eens in de buurt zijn. Wij hebben connecties!

Op onze laatste dag in Lumbini hebben we eigenlijk een beetje genikst. We hebben een ticket geboekt naar Chitwan (met de local bus, wat een feest), souvernirs gekocht en in een internetcafe wat foto's zitten uploaden.

Op 16 januari namen we de bus naar Chitwan. Alhoewel, dat is niet helemaal waar. We namen de bus naar iets met een moeilijke naam, en van daar namen we samen met een Chinees de taxi naar Sauraha. We hadden in de Lonely Planet een hotel uitgezocht dat ons wel wat leek, en daar konden we terecht. Ook organiseerden zij tours door de jungle, dus dat was mooi. We namen een pakket voor 4 dagen, en we konden gelijk gaan kijken bij het kleine museumpje en een olifanten shelter. En daar ging het mis. De gids maakte de ene foute grap naar de andere, en wij waren hem toen al beu. Maarja, we zaten er daarna dus nog 3 dagen aan vast. Gelukkig hadden we ook een Chinees bij ons (een andere) en die maakte een hoop goed, door verschrikkelijk domme filmpjes te maken.

De volgende dag gingen we op jungle safari met de benenwagen. Om 9 uur vertrokken we vanuit het hotel. Omdat het verplicht is om met 2 gidsen het park in te gaan, hadden we er nog eentje bij ons, die gelukkig niet zulke foute opmerkingen maakte. Eerst moesten we met een kano de rivier over, en daarna was het lopen geblazen. Al na ongeveer 30 minuten hadden we de eerste neushoorn gespot, verstopt in de bosjes. Ook zagen we een heleboel hertel, apen en vogels. We hebben eerst een paar uur door het bos gelopen, en toen we bij het hoge gras aankwamen (echt hoog, 2 meter lang gras) kwamen we een ander groepje tegen. Die hadden een neushoorn zien liggen in het gras, dus die gingen wij ook opzoeken. Na een poosje hadden we 'm gevonden. Wij stonden op een stuk land dat wat hoger lag, en beneden lag tusen het gras een neushoorn te slapen. Met ons gepraat hebben we hem wakker gemaakt, en toen konden we dat beest echt goed bekijken. Na een kwartiertje ofzo ging hij weer liggen en liepen wij weer verder. Toen zagen we verderop in de rivier een groepje olifanten oversteken, onder begeleiding uiteraard. Dat was een leuk gezicht!
We liepen nog een poosje verder langs het water, en daar lag steeds om de zoveel meter een krokodil te zonnen. Daarna was het tijd voor de lunch. We stopten bij een soort uitkijkplateau, waar we onze fried rice lunchpakketjes hebben opgegeten.
Na de lunch liepen we weer verder. Daar hoorden we een paar keer vlakbij een enorm kabaal, en steeds weer was het een pauw. Nu is het niet geheel ongevaarlijk om daar de jungle in te gaan, dus wij schrokken ons kapot. Een poosje later liep er vlakbij ons een neushoorn. Daar zijn we snel voorbij gelopen, want volgens de gids was er verderop een meertje, waar de neushoorn hoogstwaarschijnlijk naartoe zou gaan. Daar was ook weer een uitkijkhutje, en vanaf daar kon je het goed zien. En ja hoor, we zaten nog niet zo lang, of het beest kwam de bosjes uit en plonste in het water. En zo konden we hem heel de tocht volgen, best vet.

En toen liepen we verder. Het volgende stukje is niet geschikt voor mensen met een zwak hart.

We liepen verder door het hoge gras, en ineens ging een van de gidsen stil staan. Wat bleek; om het bochtje stond een neushoorn. Een boze neushoorn. Hij deed voorzichtig een stap naar achter, en toen deed de neushoorn er een naar voren, met een hoop gesnuif. Onze andere gids zette het op een rennen, dus dat deden wij ook. De voorste gids ging ook rennen. Al snel vond hij een heuveltje, en daar ging hij op staan, wild zwaaiend met een stok. Neushoorns hebben hele slechte ogen, dus waarschijnlijk is de neushoorn geschrokken, en toen is ie langzaam terug het gras ingegaan. We hebben een paar minuten gewacht, maar gelukkig was hij echt weg. We hebben daar serieus gerend voor ons leven! Op het moment zelf was ik echt ontzettend bang, maar achteraf is het wel heel erg gaaf.
Na de dreigende rhino zijn we verder gelopen, terug naar Sauraha. Om een uur of 6 waren we terug in onze bungalow, doodop maar ontzettend blij dat we er nog zijn.

Op 18 januari moesten we ons weer op tijd melden voor de kano safari. Nu ben ik niet zo dol op kleine, wiebelende uitgeholde boomstammen, maar het moest maar. Het was wel heel erg mistig die ochted, dus waren er geen krokodillen te zien, en ook zijn we een wilde olifant misgelopen. Kortom, ze hadden het best kunnen laten. We zijn op een flinke afstand van het hotel uitgestapt, omdat we ook nog langsgingen bij het elephant breeding shelter. Toen we daar aankwamen was het echter leeg, want ze hadden alle olifanten wat vroeger naar buiten gelaten. We hebben nog wel een mama en een kleintje zien lopen, dus we zijn er niet helemaal voor niets heen geweest. We hebben snel wat rondgekeken, en zijn toen weer verder gegaan.
We moeten terug lopen naar het hotel door een dorpje met traditionele huisjes. Dat was wel geinig, maar niet heel spectaculair. Na een poosje kwam er een mannetje in een gammel karretje met daarvoor een minkukelig paardje, en toen bedacht onze gids dat het wel leuk zou zijn om daar in te gaan zitten. Nou, nee. Maarja, we hoefden niet meer alles te lopen.

De volgende activiteit was een jeepsafari door de jungle, en daar zat ongeveer 2 uur tussen. In die tussentijd was het verschrikkelijk gaan gieten. Onze gids had de tijd niet doorgegeven, dus wij zaten nog lekker te relaxen toen er ineens een boze meneer op onze deur klopte omdat we op moesten schieten.
Toen we aankwamen op de startplaats was onze jeep al weg. Maar onze gids vond iemand die ons wel naar onze jeep wilde brengen. We konden wel voorin gaan zitten (dan zaten we droog, het gedeelte voor passagiers was namelijk open), maar dan moesten we wel met zn tweeën op de bijrijdersstoel. Dus zaten we opgepropt in een jeepcabine. En toen ging onze chauffeur effe gassen. Hij scheurde echt als een idioot over alle hobbels en langs andere jeeps, door de regen. We waren bont en blauw, maar het was wel ontzettend leuk! Al veel te snel waren we bij onze jeep en moesten we achterin op koude, natte stoeltjes gaan zitten. Er zat een Engels koppel in en een stel Nepalese studenten, en die hadden met z'n allen de grootste lol. Gelukkig hadden ze ook een zeiltje dat we over ons hoofd konden spannen, want het was echt verschrikkelijk koud! We hebben nog wel een stel wilde beren en koeien gezien, en tussendoor een krokodillenverblijf bezocht, maar we waren super blij dat het voorbij was.
Eenmaal thuis waren we nat en verkleumd, en wilden we niets liever doen dan douchen. Ik ging eerst. Ik draaide de douche open en toen, echt waar, ontplofte de gas heater. Met een hoop getik en een knal was onze heerlijk warme douche naar de maan. Dus ja, dan maar geen douche. Flink balen wel.

19 januari was uitslaapdag, want we hoefden pas om 3 uur bij de olifantensafari te zijn. We hebben dus lekker niet zo veel gedaan. We werden opgehaald door de jeep die ons naar de startplek bracht. Daar stonden een soort hoge steigers, en vanaf daar kon je op je olifant klimmen. Wij zaten achterop, en voorop een Nepalees stel. We liepen een route door het bos in een stoet van 6 olifanten. Als eerst moesten we door het water, en dat was gaaf!
En omdat we op een olifant zaten, waren de dieren in het bos niet zo bang van ons. Zo zagen we een heleboel herten en wilde zwijnen. Op een gegeven moment kwamen we op een open plek, en daar had iemand een neushoorn gespot. Dus lieten de mahouts (de olifantenbezweerders) de olifanten daarheen lopen. Maar wat bleek nou? Er waren er 2! Een mamaneushoorn met een kleintje. We hebben ze denk ik wel een halfuur lang gevolgd, tot het echt weer tijd was om verder te gaan. Het was wel echt heel bijzonder. Na de neushoorns zijn we niks bijzonders meer tegen gekomen. Terug bij de opstapplaats konden we nog wel bananen kopen voor de olifant om 'm te voeren. Dat hebben we gedaan. Je moest dan gewoon een banaan uitsteken, en dan pakte de olifant hem af met z'n slurf, dus kon je ook nog die slurf voelen. Dat was misschien wel het bijzonderste van de hele jungle daar, het voeren van de olifant.
's Avonds moesten we eigenlijk nog naar een dansvoorstelling. Die hebben we gemist, maar dat was niet zo'n ramp.

De 20e namen we de bus weer terug naar Kathmandu. Ons vervoer naar de bushalte was alweer, jawel, een gammel wagentje met een klein paardje. Op de halte hebben we emotioneel afscheid genomen van onze fantastische gids (niet), en na een busrit van maar 4 uur waren we in Kathmandu. De 'Taxi, madam?'s vlogen ons weer om de oren, maar het voordeel van lang op een plek blijven is dat je de weg leert kennen. We zijn dus gaan lopen, en onderweg zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek. Al bij een van de eerste guesthousjes vonden we wat. Een slaapzaal, die we moesten delen met een Japanse. Al met al wel prima.

De dag daarna hebben we eigenlijk de hele dag in een internetcafe gezeten. We hebben een ticket geboekt naar Bangkok, foto's geupload en met het thuisfront geskypet. Maar 's middags begon de ellende. We hadden net een ticket geboekt voor de 27e, toen ze een paar uur later de noodtoestand uitriepen in Bangkok en omgeving. Ja, en toen? Wat nu gedaan? We besloten dat we het best de dag daarna langs konden gaan bij de ambassade om het te vragen. Terug op de slaapzaal raakten we aan de praat met de Japanse, die ons meenam naar een Japans restaurant. Daar moesten we met stokjes eten, maar ja, daar hadden we natuurlijk niet op geoefend. Maar Yumi heeft het ons uitgelegd en werkelijk waar met engelengeduld zitten wachten tot we het ophadden. Helaas moest ze de dag daarna al weer weg, want het was nog best gezellig.

De dag daarna is de boeken ingegaan als stressdag. We moesten namelijk Else's pinpas ophalen en activeren, naar de ambassade, langs bij de Nederlandse van mijn trekkingsbureau, eten, was ophalen en meedoen aan een pubquiz. Maar we hebben alles gered! Samen met de mevrouw van de ambassade hebben we besloten om niet naar Thailand te gaan, maar uit te stappen op onze overstap in Kuala Lumpur, Maleisië. Dus ja, van de geplande route af! 's Avonds hebben we lekker friet met mayo gegeten, want er bleek een snackbar vlakbij ons guesthouse te zitten, heeeerlijk :D en in de quiz stonden we de eerste drie rondes op nr 1, maar daarna ging het helaas minder en zijn we vijfdes geworden.

En omdat de vorige dag stressdag was deden we de dag daarna lekker niks. Niks? Ja helemaal niks.

24 januari hadden we besloten dat we wel recht hadden op een massage. Dus die zijn we gaan halen. We kozen een pakket met een massage, sauna en een gezichtsbehandeling. Na een paar uurtjes stonden we als nieuw weer buiten en hebben we nog een beetje door Thamel gedoold.

Op Bram z'n verjaardag hebben we afscheid genomen van Swayambhunath en Bouddhanath. We hebben bij allebei een paar uur rondgedoold, om alles nog een keer goed in ons op te nemen. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat we gewoon nog een keer terug moeten.

De 26e hebben we vooral winkelend doorgebracht, om op het laatste moment nog zo veel mogelijk Nepalese souvenirs te scoren. Ook zijn we heel diep Thamel ingelopen, waar minder toeristen en meer Nepalezen zijn.

En op onze laatste dag in Nepal moesten we allebei op zoek naar een nieuwe rugzak voor overdag. Ze waren namelijk kapot, en in Nepal kan je voor vrij weinig geld een goeie kopen. Dat duurde nog best wel even. Daarna hebben een laatste avondmaal op Nepalese bodem gegeten (pizza) en gingen we rond 8 uur met de taxi richting het vliegveld, en om 10 voor 12 's avonds met het vliegtuig richting de volgende stempel in ons paspoort, Maleisië!