A typical Newari village

Op 3 december nam ik om 7 uur 's ochtends de bus terug naar Kathmandu. Deze keer had ik een stoel aan het raam, en mocht ik gelukkig blijven zitten. Naast me zat een druk Nepaleesje, dus van slapen kwam niet zo veel. Maar daardoor kon ik wel mooi naar buiten kijken en dat was heus niet vervelend. Als ik in Kathmandu aankom ben ik de bus nog niet uit of de 'Taxi, madam?' vliegen me om de oren. Met een willekeurige chauffeur kom ik overeen dat hij me voor 500 roepies naar het hotel brengt waar ik die nacht slaap. Omdat het druk is in de stad duurt de rit ruim een uur. Dus als we er eenmaal zijn vindt meneer dat 500 te weinig is, en eist 'ie er nog eens 100 meer. Maar daar ben ik het dus echt niet mee eens, en ik stamp woest het hotel in om de situatie uit te leggen en mijn gelijk te eisen. Daar geven ze me gelijk, en na een kwartier ruzie maken vertrekt de boze meneer met 500 roepies, netjes zoals afgesproken. Om af te koelen neem ik een schandalig lang (warme) douche, en dan is het tijd voor het diner. Ik ben niet de enige gast, want Deborah, die een dag eerder uit Pokhara was vertrokken, is er ook. Dus dat was wel gezellig.

De volgende dag staan er pannekoeken op het menu voor het ontbijt, dus ik ben helemaal gelukkig. Alleen krijgen we geen pannekoeken, maar brood met een gebakken ei. Ook lekker, maar toch jammer. Na het ontbijt gaat Deborah naar huis, dus nemen we afscheid. Dan is het wachten op het busje dat me op komt halen om me naar Bungamati te brengen. Om 12 uur komen ze dan eindelijk, en dan gaat deel 2 echt beginnen!
In het busje krijg ik uitgelegd dat het Boedhistische klooster waar ik eigenlijk zou verblijven aan het verbouwen is, dus dat gaat niet door. Wel zit er in de buurt een hostel, en ze hebben geregeld dat ik daar in kan. Ook prima. Na iets meer dan een uur rijden zijn we in Bungamati, en mijn eerste gedachte is 'waar de fuck ben ik nou beland?'. Bungamati is vies. Bungamati is oud. Bungamati is armoedig en absoluut niet toeristish. Bungamati is op en top Nepalees.
Bij het hostel word ik heel hartelijk ontvangen door Suku (de manager, soort van) en Gyanu (de huishoudster). Ik heb een eigen kamer en een (gedeelde) badkamer met een warme douche en normale wc. De badkamer is eigenlijk gewoon voor mij, want ik ben de enige gast in het hostel. Daarna gaan we door naar het klooster, waar op dit moment 3 nonnen wonen. Met de hoofdnon (de guruma) bespreken we wat ik kan doen. Elke ochtend om 6 uur ontbijten ze, en als ik wil mag ik mee eten. Dan om 7 uur begint het chanten, en dat doen ze om 6 uur 's avonds nog een keer. Chanten is een beetje te vergelijken met bidden. Als we daar klaar zijn gaat het busje weer terug naar Kathmandu, en ga ik met Suku naar de school waar ik ga vrijwillgen, de Tri Ratna Co-operative School. Daar ontmoet ik de principal, die oprecht van plan lijkt mij serieus te nemen. Hji wil eerst met mij overleggen wat ik leuk vind en wat zij nodig hebben, zodat ik daar echt iets nuttigs kan gaan doen. Ook krijg ik een rondleiding door de school en vertelt hij dat de allerjongsten, klas K1, de volgende dag op schoolreis gaan naar de dierentuin, en als ik wil mag ik mee. Ik moet wel mn eigen kaartje betalen, maar he, dierentuin! We spreken af dat ik de volgende dag om kwart voor 10 op school ben, en dan is het alweer lunchtijd. In het hostel ontmoet ik Janak, de directeur van het hostel en de Co-operative Society Bungamati. Hij vertelt wat meer over hun project (de school en een weeshuis) en hoe ik daarin kan helpen. Ook vertelt hij dat er in Bungamati veel Newari's wonen. Newari en een kaste ergens in het midden van de rangorde, met veel gebruiken en tradities.Na de lunch gaan we naar dat weeshuis toe om daar een kijkje te nemen. Er wonen 7 kindjes, 2 meisjes en 5 jongens, van 6 tot 11 jaar. Ik blijf daar de hele middag spelletjes doen en uiteindelijk ook eten. Om half 8 word ik opgehaald en zodoende val ik om 8 uur uitgeput in slaap.

Op 5 december, pakjesavond (ochtend?) is zijn cadeautjes een westers ontbijt (brood en ei), een warme douche en een tripje naar de dierentuin. Om kwart voor 10 ben ik op school, precies op tijd om de assembly te aanschouwen. Die is zo mogelijk nog militairder dan in Pokhara. Hier slaat er na elk bevel een leerling op een trommel, moeten te een gebed opzeggen, loud en proud het volkslied zingen, nieuws en gedachten delen, oefeningen doen en als laatste op het ritme van de trommel naar hun klaslokaal marcheren. Enorm lachwekkend allemaal. Dan gaan we verzamelen en met de schoolbus naar de dierentuin. Een kaartje voor buitenlanders is 500 roepies (de juf krijgt er een rood hoofd van, 'so expensive!'). Het eerste wat we zien is het verblijf met krokodillen. Alle kinderen rennen er op af en roepen heel hard CROCODILE!!! in de hoop dat er eentje opkijkt. Dat blijven ze de hele dag bij elk beestje proberen. Wat ze vergeten waren te vertellen, is dat blanke mensen met blond haar een onderdeel zijn van de tentoonstelling. Echt waar, ik had zo in een kooi kunnen gaan zitten. Overal werd ik aangestaard (op het onbeschofte af) en een paar keer wilden mensen met me op de foto. Welkom in Nepal!
We gaan op zoek naar de wc, en voor ik ze de goede kan op kan sturen rennen alle kleutertjes de mannenwc in, om daar lekker op de grond te gaan zitten plassen. De juf is geschokt, maar als ze mijn wanhopige hoofd ziet schiet ze in de lach, want ja, probeer maar eens 30 kleuters in de hand te houden als je hun taal niet spreekt. Dan gaan alle Engelssprekende juffen een plekje zoeken om de lunch klaar te zetten, en laten ze mij alleen met een juf die alleen Nepalees spreekt en alle kids. Gelukkig hebben ze honger, dus zijn ze rustig hun koekjes aan het opeten. Als iedereen weer terug is vervolgen we onze tour langs herten, schapen en koeien. Terwijl wij iedereen in het gareel proberen te houden ('Line maa bassa!'), komt er een Koreaan aangelopen, die blijkbaar ook in de school werkt. Maar hij komt alleen maar foto's maken, en dus moeten wij nog harder gillen om iedereen in een lijn te laten lopen. We lopen verder langs een tijger, nijlpaard, neushoorns, een luipaard (die met zijn gezicht 20 cm van dat van mij recht in mijn ogen keek, heel vet!), apen en berren. Dan is het tijd voor de lunch. Eerst krijgen de kindjes eten, dan de Koreaan en ik en dan de juffen. Na onze lunch is de Koreaan 'm ineens gesmeerd, mij acherlatend met een kudde wilde kleuters. Die hebben al heel snel door dat ik hun niet begrijp, dus rennen ze alle kanten op. Feest.
Als iedereen is uitgegeten en alles is opgeruimd gaan we verder langs vogels, vissen, cavia's (echt waar!), reptielen en de uitgang. Daar staat de bus alweer klaar. Thuis ga ik weer naar het weeshuis om met de kinderen te spelen en te eten, en dan is het alweer bedtijd.

Op 6 december was het eigenlijk de bedoeling dat ik 's ochtends naar het klooster zou gaan, maar ik heb me lekker nog een keer omgedraaid. Na het ontbijt ga ik met Suku naar de school voor mijn eerste echte "werkdag" . Na de assembly beleggen ze een soort vergadering waarin alle leerkrachten zich aan mij voorstellen, en ik mezelf aan hun. Na wat overleg besluiten we dat ik miss Susma in klass K2 ga helpen (te vergelijken met groep 2). In K2 zitten 27 kinderen van 4 tot 7 jaar, dus juf Susma kan mijn hulp wel gebruiken. Het is vandaag toetsdag, dus help ik met nakijken en probeer ik ondertussen ook de namen te leren. Ook vertelt Susma wat meer over de regels en gebruiken in de klas en over zichzelf. Om 1 uur is de school afgelopen (good Friday). Na de lunch krijg ik van Suku een tour door Bungamati. We lopen via allerlei kleine weggetjes naar de grote Hindutempel, en daarna naar de tempel in het midden van het dorp. Onderweg moet ik alle houtsnijwerkplaatsten bekijken want daar staat Bungamati om bekend, en moet Suku met iedereen een praatje maken. Zoals ik al eerder zei is Bungamati echt op en top Nepalees, dus dat is foto's maken en genieten met de pet op voor mij.
Na de tour beklimmen we een heuvel zodat we over het hele dorp kunnen bekijken. Dit doen we, als echte Aziaten, met onze sokjes in teenslippers. Ik hoor er helemaal bij hier! Als we afdalen komen we langs het weeshuis, en daar stelt Suku me voor aan Melisandra, een Amerikaanse die helpt met het opzetten van het project. Dat is de eerste blanke die ik zie in Bungamati, heel fijn!!

De volgende dag, 7 december, ga ik om 7 uur 's ochtends naar het klooster. Daar legt de jongste non in fantastisch Engels uit dat ik vandaag mee kan luisteren en rond kan kijken, en dat ik vanaf morgen mee kan doen. Ik mag een kussentje pakken en schuin achter haar gaan zitten. Naast mij gaat een ouder vrouwtje zitten, die gebaart dat ik mn handjes moet vouwen op z'n namaste, en ze doet mn sjaal goed. Als je als boedhist gaat bidden, moet je je sjaal omslaan, onder je rechterarm door en over je linkerschouder. Van het chanten zelf begrijp ik helemaal niks, en van wat er daarna gebeurt nog minder. Na het chanten staat iedereen op en geven ze rijst en muntjes aan de nonnen. Ook gaat er een non rond met een kan water, waarvan ze een beetje in iedereens rechterhand giet. Het is de bedoeling dat je dat in je mond gooit en over je hoofd, maar dat wist ik niet. Dus splash ik alles volle bak in mn gezicht, en schiet iedereen die dat ziet keihard in de lach. Volgende keer beter. De mensen die offeren krijgen allemaal een wit bandje om hun arm, en de guruma gebaart mij dat ik er ook een mag komen halen. Het is een blessing, die ze vast maakt met 3 knopen. Die mag je niet afdoen, maar je moet wachten tot hij afvalt. Als iedereen weg is, nodigen ze me uit om in hun woonkamer thee te komen drinken. Alleen hebben ze het nog al druk, dus daar zit ik dan in mn eentje, aan de thee, in de woonkamer van een Boedhistisch klooster. Ze geven me wat boeken om te lezen tijdens mn thee. Als ik mn thee op heb ga ik naar huis, want om 10 uur is er een lunch waar ik bij moet zijn. Het is een overleg om het project wat beter op gang te krijgen, en ze willen mijn mening weten. Melisandra is er ook om die van haar te geven. Dat doen we in de eerste 5 minuten, en daarna gaat de rest verder in het Nepalees, dus kletsen wij verder in het Engels. Om half 12 ga ik naar Thamel, de winkelwijk in Kathmandu, om te internetten en boodschapjes te doen. De heenweg verloopt prima, maar op de terugweg blijkt na een paar minuten dat ik in de verkeerde bus zit. Ik had het 10x gevraagd, en ja het was echt de bus naar Bungamati. Toen reden we en vroeg ik het nog een keer. O Bungamati? Neeeeeee. Dus spring ik er bij de eerste halte uit, en ga ik verder met de taxi.

Op 8 december ben ik om 7 uur weer present in het klooster, en deze keer krijg ik een fonetisch boekje zodat ik mee kan chanten. De jonge non legt uit wat ze doen en dan gaan we los! En ook al begrijp ik er helemaal niks van, het is best leuk om te doen. Na het chanten ga ik direct naar huis voor mn westerse ontbijt en een warme douche, en dan ga ik weer naar school. Dat wordt een beetje mijn vaste routine. Op school hep ik vooral met huiswerk in schriftjes schrijven, want de school heeft helaas geen kopieermachine. Susma zegt dat ze een cadeautje voor me heeft, en dat ze het morgen meeneemt. Ook is ze helemaal exited, want dinsdag gaan ze picknicken, en ik mag weer mee! Vlak voor lunchtijd vraagt ze of ik wat Engelse rijmpjes weet. Degene die ik opnoem kent ze al, dus heb ik een uur om er een paar te verzinnen. Gelukkig komt Melisandra ook in het hostel eten, dus die hoor ik uit. Zij weet er wel een paar. Terug op school zijn de kinderen buiten aan het spelen, en vraagt Susma of ik een spelletje weet. Ik heb ze schipper mag ik overvaren geleerd, dat ze daar nu kennen als captain can I cross the river. Het was enorm leuk om te doen, en al veel te snel is het 4 uur, weeshuistijd. Een van de kinderen heeft een huilbui, en in plaats van hem te kalmeren, gaat de weeshuismoeder tegen m schreeuwen. Zo doen we dat in Nepal.

De dag daarna ben ik weer present om 7 uur, en deze keer krijg ik na het chanten nog een uurtje les van Anil, een fanatieke boedhist. Die legt me wat meer uit over het geloof zelf, en levenswijzes enzo. Best interessant. Op school help ik weer met schriftjes schrijven. Ineens gooit Susma een haarklem op een schriftje. 'For you!' zegt ze met twinkelende oogjes. Ik ben er heel blij mee, want die kan ik goed gebruiken. Susma is heel oplettend, want als ik een beetje over mn hoofd zit te wrijven vraagt ze wat er mis is. Als ik zeg dat ik hoofdpijn heb, vraagt ze of alles wel goed zit in mn hoofd. Ik schiet in de lach, en ze kijkt me enorm vreemd aan. Als ik uitleg wat dat betekent in het Nederlands schaamt ze zich kapot, maar mijn dag kan na die opmerking echt niet meer stuk. Echt mooi wordt het als de kinderen Engels moeten gaan oefenen. Ze moeten zeggen waar ze vandaan komen, en in het rijtje met 'I am from Bungamati' komt er eentje aan met 'I am five'. Heerlijk!
's Avonds ga ik voor de verandering niet naar het weeshuis, maar naar de avonddienst van het klooster. Ze beginnen wat later, en daarom kan ik niet tot het eind blijven, want dan word ik opgehaald.

10 december picknickdag! Maar eerst braaf naar het klooster. Daar doen we wat anders dan gebruikelijk. We gaan allemaal in een kring staan, en geven al zingend de offeringen door. Daarna mogen we wel weer gaan zitten en zingt de rest wat extras, dat niet in mijn boekje staat. Na de dienst legt Anil uit dat het een speciale dag was, en dat daar een speciale ceremonie bij hoort. Na die ceremonie race ik naar huis en dan door naar school, want om 10 uur vertrekt de bus. Het is ongeveer een uur rijden naar het Tribhuwan Park in Thankot, een grote picknickspot. Als wij daar aankomen zijn er al 2 andere groepen. Picknicken is in Nepal echt een enorm populair ding. Thuis koken, alles meenemen, enorme tapijten neerlegen en ophangen om de rest af te schremen, muziek aan en pickicken maar! 3 leraren gaan de lunch voor de kids klaarmaken, en ik ga met miss Susma en miss Rosalie de lunch voor de leraren verzorgen. Maar niet voordat er foto's worden gemaakt van elkaar. Nepalezen houden enorm van clichefoto's waar ze niet op lachen, dus mijn job die dag is om foto's te maken van niet lachende leraren. We vinden een tentje dat momos verkoopt buiten het park, en regelen dat we het over een uur op komen halen. Weer terug in het park is de lunch voor de kids klaar om uitgedeeld te worden. Ze krijgen een boterham met jam, een bladerdeegflapje met groentevulling, fruit, een ei en bladerdeegchipjes.
Ook staat er een enorme kan met limonade. Na de lunch gaan de kinderen van de glijbanen en voetballen, touwtjespringen etc. Dan is het voor ons fototijd. Na een poosje gaan we weer naar beneden, waar we klassenfotos gaan maken bij een groot monument. Ook is het lunchtijd voor de leraren en dan is het alweer tijd om naar huis te gaan. Al met al was het een gezellig dagje. Na de picknick ga ik even naar het hostel om thee te drinken en bij te komen, en dan weer naar het weeshuis. 4 van de kinderen waren ook mee, dus hebben we het er nog heel de avond over.

De dag daarna ga ik niet naar het klooster, want ik heb wat last van mn buik. Dat is gelukkig snel over, dus kan ik wel naar school. De kinderen (en miss Susma) hebben het nog heel de dag over de picknick, maar er moet ook weer gewoon gewerkt worden. Vandaag help ik voor het eerst met het schrjiven van Nepalees huiswerk, en al begrijp ik er niks van, de kinderen kunnen het lezen. Ook gaat Susma de nagels knippen. Dat hoort hier blijkbaar bij de taken van de juf. Om 12 uur ga ik naar huis, want Suku neemt me mee naar een bruiloft. Dus tut ik me helemaal op z'n Nepalees op, kurta aan, glitterslippers eronder, tica op je voorhoofd en gaan. Ook hier trok ik weer bekijks. De bruid was blij met mn komt, en mn cadeautje. Er was een enorm buffet met allerlei soorten Nepalees eten, dus ik kon m'n geluk niet op. Na het buffet liep Suku nog wat rond om praatjes te maken, en rond een uur of 3 namen we de bus terug naar Bungamati. 's Avonds was het weer kloosteravond, en deze keer waren er 4 jonge meisjes, van een jaar of 9. De jonge non legde uit dat ze daar 4 dagen kwamen logeren, als een soort Boedhistisch kamp. Na het chanten heb ik nog een half uur gevoetbald met de meisjes (en heel even met een non, heel grappig).

En toen was ik alweer een week in Bungamati!

Helaas is mijn tijd nu op, maar zal zsm over de rest van mijn tijd daar verslag uitbrengen.