Gelukkig hebben we de andere Westerlingen nog

Op woensdag 20 november is de rust wedergekeerd in Pokhara, en gaat het gewone leven langzaamaan weer beginnen. Voor ons is het de laatste vrije dag voordat school weer gaat beginnen. 's Avonds hebben we een klein probleempje, er is een matras te weinig. De moeder des huizes heeft de matras van Ashay gepikt, omdat ze ineens niet meer in haar eigen bed wil slapen. Omdat Deborah nog steeds in het klooster is, mag hij na lang zeuren haar matras meenemen naar zijn kamer, al vond moeders dat hij best op een houten plank met een dekentje erop kon slapen. Voor nu is het probleem dus opgelost, maar als Deborah weer terugkomt hebben ze wel een probleempje.

21 november kan het echte werk dan eindelijk beginnen, want dan gaat de school weer serieus open. Gonda, Jan, Ashay en ik gaan naar school. Kayla gaat Deborah bezoeken. We komen precies op tijd aan om de assembly te bekijken. De assembly is een klein militair drilkamp, waarin de jongens en meisjes in rijen van klas en geslacht moeten gaan staan. De economieleraar brult vervolgens commando's als handen omhoog, kwartslag draaien, klappen etc. Dit ritueel wordt afgesloten met het volkslied, waarna alle kinderen salueren in in rijen naar hun klaslokaal marcheren. Echt waar, geen grapje, en ook de allerkleinsten worden geacht hier serieus aan mee te doen. Mr Bed, de Engelsleraar, is vandaag kortaf en vind dat Asay en ik maar naar de library moeten gaan, waar we dezelfde klas krijgen als op de eerste dag samen met Kayla. We gaan maar weer een beetje hetzelfde vertellen, want ja, wij weten het anders ook niet. In de pauze verdwijnt mr Bed, en worden Ashay en ik een klasje ingetrokken waar geen leraar is. We proberen serieus iets te ondernemen, maar het lijkt wel een kudde wilde dieren. Als er eentje vraagt of ik in zijn schrift het alfabet op wil schrijven, ben ik vervolgens een half uur bezig met alfabetten schrijven in alle schriften. Niet heel chill, maar misschien leren ze er wat van. Na de lunchpauze blijkt de engelsleraar weer terug te zijn, en hij stuurt een leerling om ons te komen halen. Hij is overduidelijk boos dat wij hem niet gezien hebben, maar wij zijn ook niet echt heel blij.
Weer thuis gaan alle vrouwen naar de plek waar Gita haar kurta's laat maken, om er ook eentje op maat te laten maken. Een kurta is een Nepalese jurk met een soort harembroek eronder. Ik zoek een rood/roze jurk met steentjes en een groene broek uit, en zondag kunnen we ze op komen halen.

De dag daarna gaan we met z'n 5en naar school, en samen met Jan kom ik tot de conclusie dat de economieleraar gefrustreerd ex- of afgekeurd militair is. Dit keer komt mr Bed wel uitleggen wat we moeten doen, maar dat vertelt hij alleen aan Kayla, dus is het voor ons nog steeds een raadsel. Het blijkt dat hij wil dat Kayla en ik computerles gaan geven, wat inhoudt dat we de halve dag kinderen in een typprogramma moeilijke woorden moeten laten typen. Na de pauze ga ik met mr Bed mee om leerlingen te helpen met hun Engels. Dan zie ik een hele andere kant van de man die ik eerst zo aardig vond. Hij slaat een meisje omdat ze een punt is vergeten achter een zin (een zin die ik had geschreven, omdat zij het niet snapte), en als ik vervolgens iets uit wil leggen aan dat zelfde meisje moet ik mn mond houden. Dus dat doe ik dan ook de rest van de les, en na de les ga ik bij de anderen kijken. Die zijn spelletjes aan het doen, en dat is wel leuk om te zien.
Omdat het vrijdag is gaan we weer eten in Lakeside met vrienden van Laura. Een van die meisjes is jarig, dus krijgen we een gratis cocktail een een taart, en daar wist zij niks vanaf. Na het eten gingen we naar Busy Bee, waar een tof bandje speelde. Dus hebben we lekker gedanst tot het tijd was om weer te gaan slapen.

23 november was weer uitkaterdag. Dat betekende in dit geval op het gemakje ontbijten, beetje door Lakeside lopen, beetje chillen en bellen met het thuisfront. Wanneer het precies is begonnen weet ik niet meer, maar met Jan en Gonda (ofwel grandpa en grandma) hebben we 2 tradities; 1 daarvan is koffie na het avondeten. En met alleen maar Dutchies onder elkaar wordt dat af en toe best laat voor Nepalese begrippen.

De andere is dat we elke ochtend beginnen met een 'continental breakfast'. Brood, jam, La vache qui rit, chocola en thee. Dit is eigenlijk vooral voor de smaak, want een uurtje later is het wel weer daal bath geblazen. Maar het smaakt goed! Op school ga ik met Gonda naar grade 2, waar we de juf helpen met rekenen geven. En dat is hard nodig, want vooral de meisjes zijn erg zwak, en vinden 8 0 echt enorm lastig. Het uur daarna hadden ze geen leraar, dus hebben we zakdoekje leggen en een soort memory gespeeld. Dat hield voor ons vooral in dat we het hele uur politie-agentje moeten spelen. Daarom nemen we het uur daarna pauze, wat makkelijk kan omdat we met 6 man sterk lopen te vrijwilligen. Terwijl we lekker in het zonnetje zitten, zien we dat de headmaster wat jochies uit een klasje pikt en hun op de vingers slaat met een latje. Nu weten wij ook wel dat kinderen slaan in Nepal redelijk normaal is, maar dit gata wel heel ver. Als Gonda er foto's van maakt ("Ja zeg, dit kan echt niet he mannekes") krijgen we een preek over privacy, en dat dit de enige manier is om respect af te dwingen. Jaja, respect. Diep teleurgesteld verlaten we school in wat te gaan drinken in Lakeside. Daarna is het tijd om onze kurta's op te gaan halen! Die van mij is prachtig en zit als gegoten, dus ben ik weer helemaal blij. Maar dan gaat het mis. Eenmaal thuis komt heel mn lunch eruit, en voel ik me zwaar beroerd, dus ga ik vroeg slapen.

De volgende dag voel ik me nog slechter. Waarschijnlijk heb ik ergens een griepje opgedaan, dus blijf ik thuis. Ik slaap bijna de hele dag, en eet 's avonds wat rijst.

De dag daarna, de 26e, voel ik me al wel iets beter, maar ik blijf voor de zekerheid nog een dagje thuis. Ik slaap wat en lees een boek. 's Middags is er nieuws van Laura. Ze gaat verhuizen naar een ander gastgezin, en de directeur van VSN komt zaterdag naar Pokhara om met ons de situatie te bespreken.

Wat voor situatie? Die van de papa van het gezin, de coordinator van VSN in Pokhara. Dit is namelijk een botte, zelfingenomen lul. Pardon my French, maar een beter woord is er niet. Die man doet een hele dag niks (tenzij je tv kijken in bed en kaarten werken kan noemen) en doet absoluut geen moeite om ervoor te zorgen dat wij ons welkom voelen. Sterker nog, hij is soms zelf onbeleefd en gemeen tegen ons allemaal, en Laura in het bijzonder. Dus die vertrekt, en heeft geregeld dat de directeur binnenkort ook goed op de hoogte is.

De volgende dag vertrekt ze, en ben dat vind ik best jammer. Op school ga ik met Deborah naar grade 9, en daarna naar de nursery. Daar zingen we eindeloos het ABC en gaan we rondjes rennen door de tuin, een soort gymles zou je kunnen zeggen. Na school gaan we naar Lakeside, en 's avonds verhuist Laura naar haar nieuwe gezin.

Op 28 november heeft Ramesh gehoord dat z'n baas naar Pokhara komt, en daar is hij zo zenuwachtig van dat hij dat aan mij komt vertellen. Ik doe alsof ik van niks weet, en moet hier stiekem wel een beetje om lachen. Op school ben ik voor de pauze met Ashay in de nursery (ABC, 123, Head shoulders knee and toe de hele dag). Daarna wil iemand dat ik kom helpen in grade 1. Ik ben nog niet buiten of de juf is 'm gesmeerd en ik ben alleen met een kudde wilde beesten. De kinderen schoppen, slaan en bijten elkaar en ik kan schreeuwen wat ik wil, ik krijg ze niet meer rustig. Dus geef ik het op. Als de juf komt leg ik uit dat ik niks met ze kan beginnen en ga ik naar huis. Daar hebben we ook een leuk grapje. Deborah was niet lekker, en was thuisgebleven. Ze had onze deur op slot gedaan, en toen ik klopte deed ze niet open. Dus ben ik via het balkon en een half open raam naar binnen geklommen. Inbreken is een makkie.

Thank God it's Friday! Vandaag spijbelen we, en ga ik met Deborah naar Mahandrapool, de winkelwijk van Pokhara. Daar vermaken we ons een ochtendje, en dan nemen we de bus terug naar huis. 's Avonds hebben we om 7 uur afgesproken met Laura. We werken ons vaste schema af; eerst uit eten en daarna dansen in Busy Bee. Op de dansvloer worden we gespot door een enorme kudde Nepalese mannen, en die raken we pas kwijt als we naar Club Amsterdam gaan.

Op 30 november hak ik een grote knoop door, ik ga paragliden. Samen met Laura boek ik een vlucht op 2 deember, om half 10 's ochtends. Ik ben dan al zenuwachtig, maar ik wil het toch graag doen. Dan is het om 1 uur tijd voor onze lunch met Dinesh. We zijn meer dan 2 uur met hem in gesprek en hij lijkt onze klachten serieus te nemen. Hij belooft ons de volgende dag met Dinesh te gaan praten, en belooft dat hij hem serieus gaat aanpakken. Als Kayla hoort dat wij gaan paragliden wil ze ook mee, en gelukkig is er nog plek, dus gaan we met n 3tjes.

Dan is het D-day. Iedereen zorgt dat hij het huis uit is, want we zijn allemaal een beetje bang voor de reactie van Ramesh. Vandaag is mijn laatste dag op de Shree Krishna School, en het spijt me om het te zeggen, maar ik ga ze missen als kiespijn. Na 2 uurtjes gaan we er vandoor om te internetten. 's Avonds maken Deborah en Kayla macaroni, en is Ramesh ineens overdreven vriendelijk. Maar wij zijn al lang blij, want dan ie hij in ieder geval niet boos. Ook is het de laatste avond van Ashay en Deborah, dus daar nemen we afscheid van.

Op 2 december is het dan zover: we gaan van de berg springen!! Mijn piloot is een toffe gast, die alles rustig uitlegt. En eigenlijk valt het best mee; je krijgt een soort luierharnas aan, dat wordt een stoel. Dan ga je lopen, en op commando van de piloot rennen. Dan vangt de parachute wind, en vliegen maar! Het is prachtig weer, dus kunnen we de bergen, het meer en de stad van bovenaf bekijken. Ook hebben we gezelschap van 2 gieren en een adelaar. Deze laatste vond mn schoenen erg interessant, en wou ze even van dichtbij bekijken. Mn piloot denkt dat hij me aan probeerde te vallen, maar ik denk toch echt dat het mn Nikies waren. Ook hebben we nog wat acrobatiek in de lucht gedaan, want 10x vetter is dan een achtbaan. Al met al zou ik het morgen zo nog een keer doen, want het was fantastisch!
Na het paragliden heb ik afscheid genomen van Lakeside, want op 3 december neem ik de bus terug naar Kathmandu. Thuis ga ik mn tas pakken, en als ik naar beneden ga voor het avondeten is het feest. Ramesh is boos. Maar dat zijn wij ook. Ik heb mijn laatste avond in Pokhara dus ruziend doorgebracht met de grootste idioot op aarde. Heel jammer, want het had best gezellig kunnen worden.

Op 3 december nam ik de bus terug naar Kathmandu om te beginnen aan het 2e deel van mijn tocht door Nepal; vrijwilligerswerk in Bungamati. Maarrr ik ben wel een beetje klaar met typen, dus dat is voor een volgende keer ;)

Al met al viel het vrijwilligerswerk en de homestay in Pokhara een beetje tegen. Toch heb ik het heel erg naar m'n zin gehad, dankzij de andere vrijwilligers, mijn gekke amma en de leukste bahini in Nepal.

Laura, Gonda, Jan, Kayla, Deborah, Ashay, Gita and Garima, thanks for everything!!