Wij gaan naar boven!

Op 26 december werd ik rond het middaguur opgehaald uit Bungamati en naar een hotel in Kathmandu gebracht. Hier heb ik lekker een warme douche genomen, en 's avonds ging ik met Laura en een vriend van haar uit eten om doei te zeggen. Ook heb ik m'n spullen gepakt, want de dag daarna begon m'n trekking.

Na het ontbijt werd ik om 9 uur opgehaald door m'n gids Rajesh. Terwijl ik zat te wachten in de lobby had ik uitgebreid de tijd om naar een muisje te kijken dat op zoek was naar eten. Lekker hoor. Nadat we ik opgehaald werd moesten we even wat te eten halen, en liepen we door naar de office van het trekkingbureau. Dat wordt gerund door een Nepalese man met zijn Nederlandse vrouw, dus konden we wat zaken in het Nederlands bespreken. Heel fijn! Ook kon ik mijn grote rugzak daar laten, zodat we daar in ieder geval niet meer mee hoefden te zeulen. Toen alles geregeld was konden we vertrekken!

We moesten eerst met de bus van Kathmandu naar Dhading, 2 a 3 uurtjes rijden met de local bus. Dus dat was lekker met je knieen tegen de stoel van je voorganger beuken, en alle verkopers die in en uit de bus springen afwimpelen. Halfverwege de busrit (haarspeldbochten bergopwaards) kwam er een bejaarde vrouw naast me zitten, die bij de eerste bocht al bijna uit haar stoel viel omdat ze niet met haar voetjes bij de grond kan. In het Engels heb ik toen gezegd dat ze zich wel aan mij vast kon houden, maar dat begreep ze niet. Maar toen ik mn arm aanbood, en gebaarde dat ze die vast kon houden begreep ze het wel. Dus die karmapunten had ik ook weer binnen.
Ergens in een bocht midden op de heuvel zijn we uitgestapt, en toen begon de tocht! Na nog geen minuut lopen zagen we een enorme hangbrug hangen. Rajesh begon een beetje schaapachtig te lachen, maar ja, daar moesten we toch echt overheen. En het is gelukt, met knikkende knietjes weliswaar, maar ik heb de overkant bereikt. Daar kwamen we bij een huisje waar we geluncht hebben, en toen gingen we echt lopen.
We liepen eerst een uur in de brandende zon, en daarna in het bos een heel smal, stijl paadje door het bos. Onderweg legde Rajesh uit dat veel mensen uit het dorp waar we heen liepen beneden een akkertje hebben, en dat zij dat paadje dus elke dag een paar keer lopen. En inderdaad, we kwamen al gauw mensen tegen met enorme bossen takken op hun rug, die vrolijk op slippers naar boven huppelden. En ik liep daar te zwoegen, met 1 rugzak en op goede wandelschoenen. Ze vroegen vaak aan Rajes waar we heen gingen. Die zei dan standaard terug; "Mati jaani!" Oftewel, wij gaan naar boven.
Rond half 5 kwamen we in het dorpje waar we gingen overnachten. Een heel klein dorpje op een heuveltje, waar mensen nog op een traditionele manier leven. Zo hebben ze allemaal wel geiten en kippen, en koken ze allemaal op een houtvuur. Nadat we onze bagage hadden gedropt gingen we eerst in onze eigen keuken (houten hokje, afgedekt met plastic en een houtvuurtje) thee drinken, en daarna bij verschillende dorpsbewoners op bezoek. Als eerste gingen we naar een stel die al 75 jaar getrouwd zijn. Zi was 5, en hij was 11. Dat kan daar namelijk gewoon. Daarna gingen we ergens anders thee drinken, en vervolgens bij weer andere mensen daal bath eten. Terwijl de vrouw (die Tara heet, grappig!) het eten aan het bereiden was en haar man aan het bidden was, kreeg ik een rondleiding over het erf langs alle beestjes en traditionele Nepalese machines. Na het heerlijke eten gingen we terug naar ons eigen huisje om te slapen.

De volgende ochtend waren we om 8 uur op, en was het hartstikke mistig. Heel jammer, want daardoor konden we de andere bergen en het dal niet zien. Na het ontbijt hebben we van iedereen in het dorpje afscheid genomen en gingen we verder naar boven. Al na een uur lopen had ik last van mn voeten, en jawel, de eerste blaren waren al zichtbaar. Dus heb ik mn blarenpleisters uit mn tas getoverd en mn voeten ingetapet, en daarna konden we weer verder. Eerst hadden we weer een klein paadje naar boven, en na ongeveer 1,5 kwamen we op een wat grotere, vlakke weg. Onderweg kwamen we alleen locals tegen, die heel vreemd keken naar die blanke die daar een beetje door de bergen liep. Aan een kant wel grappig, maar het werd ook vrij snel irritant, want alles en iedereen liep me aan te gapen.
Rond een uur of 3 kwamen we aan in het dorpje waar we die avond zouden eten en slapen. Nadat we luch hadden gegeten en thee hadden gedronken wilde Rajesh me een grot laten zien. Ik dacht dat het ongeveer 5 minuutjes lopen zou zijn, dus ok, we gaan wel even kijken. 5 minuten? Welnee, het was weer dik een uur lopen. We hadden wel heel mooi uitzicht over allerlei heuvels en een groot, onbewoond dal, maar ik had bovenal gewoon last van mn voeten. En eenmaal bij de grot aangekomen blijkt het een klein miezerig grotje te zijn waar ik enorm hard mn hoofd heb gestoten. Nee echt blij was ik niet met die rotgrot.
Op de terugweg kwamen we allemaal Nepalezen tegen die hun geiten op gingen halen uit de heuvels. Net als in de Alpen laten ze die gewoon overdag los, en worden ze 's avonds opgehaald. Wel kwamen we klem te zitten in een enorme kudde geiten, dat was dan weer wat minder.
Toen we bijna weer in het dorpje waren kwam er een Nepalese man uit z'n huisje, en die begon tegen Rajesh te praten. Op zich niets nieuws, alleen deze stond erop dat we binnenkwamen. Hij had namelijk bijen, en wilde ons van zijn honing laten proeven. Dus wij braaf naar binnen en van die honing proeven. En inderdaad, hij was best lekker! Alleen werd het zo langzaamaan wel donker, dus moesten we echt terug naar het dorp.
Daar hebben we in hetzelfde winkeltje gegeten, en daarna gingen we naar het huis waar we die avond zouden slapen. Rajesh had me al gewaarschuwd dat het heel basic was, maar dat het zo erg zou zijn had ik niet verwacht. Mijn "kamer" was op het balkon, waar ze een paar schotjes op hadden gezet, en die vervolgens af hadden gedekt met platic en golfplaten. Tussen dat plastic liep een rattenfamilie, en de keutels van die familie lagen in en om mijn bed. Zo als wel te verwachten was heb ik die nacht geen oog dichtgedaan, en alleen maar naar alle ratjes liggen luisteren.

Op 29 december zijn we na het ontbijt weer verdergegaan naar boven, naar het hoogste punt van onze trekking. Vlak nadat we het dorpje hadden verlaten, kwamen we de priester tegen van de tempel waar we naartoe liepen. Hij gaf ons een gele en een rode tica, en zegende onze reis. Goed begin! Na 1-2 uur lopen kwamen we op de top van de heuvel, waar het tempeltje van de priester stond. Ik geloof dat we er een uur hebben gezeten, in de volle zon, want het was echt schitterend! We konden de Langtangbergen zien, en de Manaslu en Ganesh Himal. In het dal was het mistig, maar er piekten wel wat heuvels door de mist heen. Het leek een beetje op het landschap van Avatar.
Daarna moesten we alleen nog maar naar beneden, dus dat ging redelijk vlot. Wel deed ik een vervelende ontdekking. Ik had namelijk die ochtend mn voeten voor de zekerheid ingetapet, alleen deze tape plakte niet. Lekker handig. Dan maar verder zonder tape.
Toen we bijna in het dal waren, stond Rajesh ineens stil en wees naar een boom. Wat bleek? Er zat een wilde papegaai in die boom! Hij was heel ver weg, en toen we dichterbij kwamen vloog hij naar de andere kant van het dal, maar het was wel een wilde papegaai! En ook hier moesten we weer over een hangbrug, maar deze keer ging het best makkelijk.
Eenmaal over de hangbrug waren we in Dhading Besi, de hoofdstad van het Dhading district.Van daar was het nog een kwartiertje lopen naar het laatste huis, van de ouders van Rajesh. Die wonen in een prachtig deel van het dal. Aan de rivier, vlakbij de heuvels met bossen, echt heel mooi! Daar werden we verwelkomd met lunch en een rode tica met rijst. Na de lunch en het dumpen van alle spullen gingen Rajesh en zn zusje suikerriet plukken om op te eten, en als ik wilde mocht ik ook wel een stukje. En terwijl wij op een steen in de rivier op dat riet zaten te kauwen (da's nog best lekker kan ik je vertellen) riep de vader van Rajesh (die Santa heet, leuke naam!) dat de buffel melk had, dus dat ik kon helpen met het melken als ik wilde. En dat, dames en heren, was sowieso het allerleukste van de hele trekking. Een buffel melken is niet makkelijk, maar het is me gelukt! Daarna hebben we thee gemaakt met de melk, en ik heb eerlijk waar nog nooit zulke lekkere thee op. Dat was echt heel bijzonder!
Na de thee gingen we nog langs de rivier slenteren, en toen wilde ik per se een dam bouwen en met mn voetjes in het water, dus hebben we dat nog gedaan tot het donker werd. Toen was het etenstijd, en nadat we nog een paar spelletjes hebben gespeeld zijn we gaan slapen.

Op 30 december was mn trekking helaas alweer voorbij. 's Ochtends hebben we nog een rondje gelopen door de heuvels, en na de lunch gingen we met de bus terug van Dhading Besi naar Kathmandu.

Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad daar in Dhading. Babboo, ouwe mafkees, bedankt!!