Wel/ geen werk en verkiezingen in Pokhara

Op 7 november ben ik om 7 uur 's ochtends met de toeristenbus naar Pokhara vertrokken. Toeristenbus houdt in dat je in een normale bus zit, en niet in een of ander oud, aftands VW-busje met 30 vierkante centimeter per persoon. De busreis zelf was een enorm drukke route over slechte wegen door allerlei bergdorpjes waar mensen nog praktisch in de prehistorie leven. Langs de kant van de weg schijten is daar doodnormaal.
De busreis was verder niet heel interessant. Eenmaal in Pokhara word ik opgehaald door coordinator Ramesh en zijn dochter Garima, bij wie ik in huis in Malepatan kom te wonen. Ik heb dit keer helaas geen eigen kamer, maar moet een kamer delen met de Canadese Kayla en de Belgische Laura (die op dat moment een paar dagen naar Chitwan is). Pluspunt is wel dat we vanuit het huis uitzicht hebben op de Anapurnabergen.

De volgende dag word ik al meteen aan het werk gezet, want ik ga met Kayla mee naar de daycare. Een dagje kinderdagverblijf is sowieso al zwaar, maar al helemaal als je er geen woord van kan verstaan. Toch maak ik al snel al snel een vriendje die de hele dag niet meer van mij zijde wijkt. Als de kindertjes gegeten hebben is het voor hun tijd om te gaan slapen, en kunnen wij een uurtje pauze nemen om ergens te gaan lunchen. Als alle kindertjes 's middags opgehaald zijn, kunnen wij een rondje Lakeside doen. Lakeside is de toeristische wijk bij het Fewameer. Het meer is best mooi, maar wel heel toeristisch. Er zijn ook veel winkeltjes en restaurantjes waar je westers eten kunt krijgen, en een break van Nepalese daal bath is wel eens fijn!

Op 8 november besluiten Kayla en ik een wandeling te gaan maken naar de World Peace Stupa, die bovenop en heuvel aan het meer staat. Om 6 uur 's ochtends gaat de wekker, en na een mini-ontbijt lopen we naar het meer. Daar huren we een bootje met een mannetje die ons naar de overkant van het meer brengt, zodat we vanaf daar naar de stupa kunnen klimmen. Omdat het bewolkt was was het al wel koeler, maar als nog was het niet echt koud te noemen. Eenmaal boven hadden we uitizcht over de stad en het meer, hartstikke mooi! Daarna zijn we met een omweggetje terug gelopen naar de stad. Daar kwamen we Valerie tegen, die voor 2 dagen in Pokhara was. Met Valerie heb ik introductie gehad in Kathmandu, dus dat was wel leuk. Samen met haar en met Kayla heb ik ook nog het oude centrum van Pokhara bezocht, maar dat bestond alleen maar uit verwaarloosde huisjes in vieze straatjes. Niet echt de moeite dus. Eenmaal thuis zijn Laura en Asay (ook een introductiemaatje) teruggekeerd uit Chitwan. 's Avonds gaan we ter ere van mijn verjaardag met z'n allen uit eten in Lakeside, waar we heerlijk hebben gegeten.

De dag daarna, 9 november, ben ik dus jarig, hoera! En hoe kun je je verjaardag nou beter vieren, dan een enorme berg was te gaan doen. Jaja, alles op de hand, als dat geen feestje is weet ik het ook niet meer. Daarna ga ik met Laura met de bus naar een ander meer in de buurt waarvan ik de naam even ben vergeten (Pegnasal of iets dat daar op lijkt). Het is daar veel rustiger dan bij het Fewameer, wat echt een verademing is. We zijn bjna de enige westerse toeristen daar. We beklimmen een heuvel. Op de top is een restaurantje, waar we een hapje willen eten. Helaas blijkt dat de kok er niet is, dus kunnen we alleen wat drinken. Ook hier hebben we weer schitterend uitzicht over het meer. Als we terug gaan met de bus, blijkt dat we de bus hebben gekozen die via alle dorpjes in de buurt naar Pokhara gaat. Die doet er vreselijk lang over, maar het is wel heel erg leuk om al die doprjes en huisjes te bekijken. Ook hebben we het genoegen kennis te maken met een geit die bij ons in de bus komt. Hartstikke gezellig. Als we weer thuis zijn ga ik boven kaartjes schrijven. Laura komt me halen voor het avondeten, en als ik beneden kom staat er taart! Blijkt dus dat ze met zn allen achter mijn rug om een klein feestje hebben geregeld, super lief! ik krijg van iedereen een tica (zo'n rode stip op je voorhoofd) met rijst, wat geluk zou moeten brengen. Er is heerlijke taart, chips en whiskey, dus ja, dat was best gezellig :)

Op 10 november begon het echte werk, want op die dag gingen Kayla en ik school! Onze begeleider daar heet mr. Bed en is een bescheiden maar enorm gemotiveerde man. We spreken af dat we de eerste helft van de dag een klein groepje kinderen uit grade 4 les gaan geven, en de andere helft lopen we met hem mee. Het lesgeven is best lastig, want de kinderen hebben al vrij snel door dat wij hun Nepalese gebrabbel niet begrijpen, en dat vinden ze ontzettend grappig. Als hun uren voorbij zijn, gaan we met mr Bed mee naar grade 10 en grade 5. De lerares van grade 5 laat ons ineens alleen met de kinderen, dus die maken er een speelkwartiertje van. Na de lunchpauze gaan we mee naar grade 7, en daarna grade 2. Pas daar krijgen we te horen waarom er zo weinig kinderen op school zijn.

In het kort komt het hier op neer: op 19 november worden er verkiezingen gehouden in Nepal. Op dit moment is er geen regering, en is er een partij aan de macht. Die partij wil absoluut geen verkiezingen, omdat ze dan waarschijnlijk de macht zullen verliezen. Daarom hebben ze in het hele land stakingen afgeroepen. Als mensen zich daar niet aan houden, dreigen ze met geweld. De school waar wij lesgeven is wel gewoon open, maar veel ouders houden hun kinderen thuis uit angst voor geweld. Ook zijn er leraren die daarom geen lesgeven.

De dag daarna is de school dan ook dicht, maar mr Bed weet nog wel wat. Thuis heeft hij een hostel, waar hij leerlingen helpt met het halen van hun SLC (school leaving certificate). Deze leerlingen zijn allemaal al een keer gezakt, en krijgen nu een soort training om het wel te halen. Op dat moment zitten er 7 meisjes van 16/17 jaar. Het is dus heel de dag lang een groot giechelfeest, maar het is wel gezellig. De meisjes zijn ontzettend benieuwd naar onze familie, vrienden, woonplaatsen, dromen, hobbies en ga zo maar door. Als ik foto's van thuis laat zien zijn ze in een keer allemaal verliefd op Bram, dus Bram, als je wil... ;)
Rond 4 uur gaan we naar huis, maar wel pas als we plechtig beloofd hebben weer terug te komen.

Op 12 november komt er een nieuwe vrijwilliger aan in het huis, de Franse Deborah. We nemen haar mee naar de school, al weten we niet zeker of die wel open is. Er zijn zo mogelijk nog minder leerlingen als een paar dagen daarvoor. We treffen ergens een groepje meisjes aan die wel zijn gekomen, en besluiten daar maar "les te gaan geven". Uiteindelijk hebben we 2 uur liedjes gezongen en galgje gespeeld. Daarna werd de school gesloten en mocht iedereen naar huis. We zijn even naar Lakeside gegaan, en toen zijn Kayla en ik weer doorgegaan naar het hostel. Deze keer hebben we geholpen met opdrachten maken, wat hard nodig was. Daarna hadden we een soort mini dance party, waar we een Nepalees dansje moesten leren. We waren niet heel goed, maar de meisjes vonden het heel grappig, dus ok.

13 november is bijna hetzelfde. We gaan weer naar school, waar we weer in hetzelfde klasje spelletjes gaan doen. Deborah komt met een nieuw spelletje, en de meisjes worden behoorlijk strijdlustig. Het geschreeuw is zo luid, dat andere leerlingen en leraren komen kijken, en uiteidenlijk zelfs mee gaan doen. Al snel sluit de school weer, en rond een uur of 2 gaan we weer naar het hostel. De meisjes willen ons meenemen de jungle in, dus gaan we met mr Bed als begeleider op pad. Als we nog geen 3 minuten onderweg zijn, ga ik uiteraard op mn gezicht en dat moet ik nog de rest van de dag aanhoren. Als we bij een open plek aankomen hebben we weer een dansfeestje, maar nu wel een uur lang. Een uur lang nieuwe danspasjes verzinnen om te laten zien hoe mensen in het westen dansen is nog best lastig, dus ben ik hartstikke blij als we weer moeten gaan.

Als we de dag daarna weer naar school gaan, blijkt dat die de komende 6 dagen dicht is vanwege de stakingen. We besluiten 's ochtends de tijd maar een beetje te doden in Lakeside, en gaan dan weer naar het hostel, waar ook vrij weinig te doen is. Thuis is het de laatste avond van Kellie (een Ierse die een paar weekjes op bezoek kwam als vriendin van de familie) dus komt de whiskey weer op tafel, en wordt het voor Nepalese begrippen best laat.

Ennn 15 november was het echt vroeg, want om 4:20 ging de wekker. We gingen de zonsopgang bekijken van Sarangkot, een heuvel vlakbij het Anapurnagebergte. Ondanks het vroege tijdstip is het al hartstikke druk, en is het lastig een rustig plekje te vinden om de zonsopgang goed te kunnen bekijken. Uiteindelijk hebben we wel wat gevonden, en hebben we de zon op zien komen. Het was enorm mooi om de zon tussen de bergen door te zien komen, en om de eerste zonnestralen op de besneeuwde bergtoppen te zien. Eenmaal thuis zijn we precies op tijd voor het ontbijt, en daarna gaan we een tukje doen. 's Middags gaan we een beetje shoppen, en 's avonds gaan we uit eten en op stap. We zijn begonnen in een tentje met een live band \, en toen die stopte zijn we verkast naar Club Amsterdam (waar welgeteld 1 personeelslid Ajax kende). Omdat ze het in het gastgezin niet zo chill vinden als je na 9 uur nog thuiskomt, hebben Laura, Ashay en ik in het hostel gelapen waar een vriending van Laura (die mee was op stap) verblijft.

Op 16 november had ik een lazy day; in het hostel hebben we uitgeslapen tot 10 uur (wat hier echt schandalig laat is) en ontbeten in Lakeside. Na wat koffie en geslenter door Lakeside ga ik weer naar huis, waar ik vrij weinig uitvoer. Als we 's avonds een film gaan kijken, horen we ineens een harde knal. Het blijkt dat er in de heuvel vlak bij ons huis een bom is ontploft. Er is gelukkig niemand gewond geraakt, maar het is toch een eng idee.

Op 17 november is er ook weer weinig te doen. Tot een uur of een ga ik zonnen op het dak, en ik begin serieus een kleurtje te krijgen (jaja, echt waar!!). Omdat er niks te doen is gaan Deborah en Ashay tijdelijk het huis uit, en 's middags komt er een nieuw koppel aan, Gonda en Jan uit Belgie. Zo langzaamaan raakt het huis wel een beetje vol, maar omdat er ook nog andere Dutchies zijn is dat nog niet eens zo vervelend.

Op 18 november gaan Laura en ik 's ochtends wat boodschapjes doen, en scoren we ergens henna. Daar zijn we een hele ochtend zoet mee, en zodoende zit ik nu dus onder de bruine smurrietatoos. 's Middags neem ik Garima aka Bahini (wat jonger zusje betekent) mee naar Lakeside om wat te gaan drinken. Tijdens het avondeten blijkt dat er weer een bom afgegaan was, en zijn we allemaal wel een beetje gespannen voor de volgende dag.

19 november: election day. 's Ochtends gaan we weer verder met het spelen met henna, en wachten we de situatie rond de verkiezingen een beetje af. Het blijkt allemaal redelijk veilig te verlopen, dus vertrekken we rond een uur of 12 maar weer naar Lakeside om de tijd daar een beetje te doden. Vanwege de stakingen is er nauwelijks gemoteriseerd vervoer toegestaan, dus Main Road praktisch leeg. Kinderen voetballen op de drukste weg van de stad, en wij slenteren er een beetje tussendoor. Laura en ik dopen de dag om tot autoloze dinsdag. Aangekomen in Lakeside zijn ongeveer de helft van alle winkels en restaurantjes dicht. We horen dat het in Kathmandu een enorme bende moet zijn, en dat daar op elke straathoek agenten staan om de burgers en toeristen te bewaken tegen politieke activisten. Achteraf horen we dat er ook in Pokhara bommen zijn gevonden, zelfs in Lakeside, maar dat de politie overal op tijd bij was. Best schrikken. We sluiten de dag af met een dekselse crepe met echte Nutella, en komen weer veilig thuis aan.

Wat de uitkomst van de verkiezingen is, en wat de reactie daarop gaat zijn, weten we nu nog niet. Maar dat zal ik de volgende keer wel weer vertellen :)